.

به من نگو که رهسپاری ، وقتی که خونه بی ستونه ...

وقتی که دقیقه های نبضم سربزنگاه جنونه ...

به من نگو که اشتباهم غرور ایثارو شکسته .....

نگو که خواب غفلت من تمام پل ها رو شکسته .....

به من که حس لال و کورم هوای خونه رو بلد نیست ....

به من که بی تو شرح حالم چیزی بجز یه بغض بد نیست ....

نگو که دل بریدی از من .... نگو به من حرفی نداری ...به من که مردنم گرفته ...

نگو ... نگو که رهسپاری........

ببین که خسته و شکسته ، نمیرسم به صبح فردا ....

رو ماسه های سرد ساحل یه ماهی ام خیره به دریا ....

تورو قسم به آب و آینه ، نگو به من حرفی نداری .... به من که مردنم گرفته ...

نگو ... نگو که رهسپاری........

در سرخ ترین ساعت خورشید  بریده های مرا تماشا کن کنار مرده ام ......

تماشا کن خانه ای را که رو به نابودی ست ، و میترسد از من بی تو ..........

من بی تو شرمسارترین افسانه ناتمامی ام ..... بی تو میپوسم از این بی سرانجامی .....میبازم به

تمام هراس ها ...

از ای کاش ها میسوزم و از فرداها می ترسم .....نگو گفتنی ها شنیده شده ، فرصت ها تمام ....

من هنوز و همیشه به تو دلخوشم و محتاج ....

                                                   به من نگو .... نگو که رهسپاری ...........

 

 بی تو از آخر قصه ها می ترسم ... باور کن هنوزم میشه به پاکی قصه های مادر بزرگ هجرت

 کرد....

تو بخوای هنوزم میشه به کوچه پاک پروانه برگشت ....

بارون که بباره همون کوچه کوتاه بی کبوتر کفاف تکامل تموم لحظه هارو میده ....

بیا ...بیا و لحظه ای کنار فانوس نفس های من آروم بگیر ...بیا و امشب رو بی واسطه سکسکه

های گریه کنارم باش ...

مگه چی میشه یک بار بی پوشش پرده بارون تماشات کنم ...چی میشه ..........؟؟!!

ای عشق من تنهام نذار....تو که میدونی چه بی رحمه جدایی....

غم دنیا تو چشمامه ...تو کجا و اون روزهای آشنایی .....

باورم نیست ، خوابم انگار ....دیگه دستات محرم دستهای من نیست ...

چه غریبی وقت رفتن ، بی تو این دنیا جای عاشق شدن نیست ...

 داد از این دل ... داد از این دل ........این غریبه هم خونه من نیست ...

نمیتونم بپذیرم ...جرم این دل به خدا تنها شدن نیست.....

 باور کن همه اینا رو دلم گفت ...........